Arti románicu n'Estremaúra


L 'arti románicu n'Estremaúra es una delas manifestacionis artísticas más emportantis dela región duranti l'Alta Edá Meya, aprossimámenti entri los siegrus XI i XIII. Esti estilu llegó a Estremaúra por mé dela enfrugencia del románicu castellanu i leonés, adatándo-si alas condicionis localis, materialis disponiblis i tradicionis costrutivas.[1]
Contestu estóricu
[adital | adital cóigu]El románicu estremeñu se desenroó nun periodu de consolidación del podel cristianu tras la Reconquista. La región era zona lindera con territorius musulmanis, lu que condicionó la costrución d'ilésias, monesterius i fortificacionis con un caráiti defensivo amás de religiosu.[2] Las órdinis melitaris i monásticas jugarun un papel decisivu ena difusión del estilu.
Caraiterísticas generalis
[adital | adital cóigu]Entri las caraiterísticas del románicu estremeñú destacan:
- Usu de murus canchúus i rebustus.[1]
- Arcus de meyu puntu i bóvedas de cañón u d'argeru.
- Plantas generalmenti de navi única o con crus latina.
- Escassa decoración escultórica compará con otras zonas d'España, concentrándo-si en portás, capitelis i canecillus.
- Materialis localis comu la piera i la mampostería.
- Enfrugencia del arti moçárabi i prerrománicu en ciertas costrucionis ruralis.[3]
Prencipalis exemprus
[adital | adital cóigu]- Real Monesteriu de Guadalupi: enque más conocíu pola su fasi gótica i dela Renacencia, conserva elementus románicus ena su estrutura primitiva.[2]
- Ilesia de Santa María d'Alcántara: exempru de templu románicu ligau ala ordin d'Alcántara.[1]
- Ilesia de San Juan Bautista de Brozas: conserva portás i elementus arquitetónicus románicus.[3]
- Ilesia de Santa María la Mayol de Trugillu: edificiu de transición con elementus románicus i mudéjaris.[2]
- Ilesia de San Mateu en Caçris: conserva rajonis integraus en posterioris ampriacionis góticas.[1]
Escoltura
[adital | adital cóigu]L'escoltura estremeña concéntra-si en portás, capitelis i canecillus con motivus geométricu, animalis i figuras umanas estiliçás. L'enfrugencia moçárabi i el caráiti linderu del territoriu condicionarun un estilu rançosu i funcional. Tamién se conservan angunas pieças de platería i tallas religiosas dela época.[3]
Referencias
[adital | adital cóigu]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Alonso, 1998.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 García Mogollón, 1996.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Arteguias, 2006.
Bibliografía
[adital | adital cóigu]- Alonso, J. M. (1998). El románico en España. Madrid: Ediciones Encuentro.
- García Mogollón, F. J. (1996). Patrimonio artístico de Extremadura. Cáceres: Universidad de Extremadura.
- Arteguias (2006). «Arte románico en Extremadura». Consultado el 1 de septiembre de 2025.