Diferencia entre revisiones de «Nominativu»

Dendi Güiquipeya
Contenido eliminado Contenido añadido
Tiu Fraili (carava | Contribucionis)
Sin resumen de edición
Tiu Fraili (carava | Contribucionis)
Sin resumen de edición
Línia 2: Línia 2:
El '''nominativu''' ([[IPA]] [nõmĩnaˈtiβu], del latín ''nominatiuum'') es, tradicionalmenti, el nombri que recebi la holma dun sustantivu en hunción de sujetu. Veleí que se llami ''nominatiuum'', la holma el sustantivu nombri ena su hunción prencipal, ''nominare''. Otras categorias verbalis en hunción de sujetu se din tamién dil en casu nominativu, comu los pronombris, infinitivus u aljetivus.
El '''nominativu''' ([[IPA]] [nõmĩnaˈtiβu], del latín ''nominatiuum'') es, tradicionalmenti, el nombri que recebi la holma dun sustantivu en hunción de sujetu. Veleí que se llami ''nominatiuum'', la holma el sustantivu nombri ena su hunción prencipal, ''nominare''. Otras categorias verbalis en hunción de sujetu se din tamién dil en casu nominativu, comu los pronombris, infinitivus u aljetivus.


Los antíguus gramáticus asseñalarun que una parabra que va en esti casu sirvi pa ''nominare''. El nombri griegu hue el de ''ὀνομαστική'' ([[IPA]] [onõmastikɛ́ː]) i el carcu latinu ''nominatiuum'' ([[IPA]] [noːmɪnɑːˈtɪwʊm]).
Los antíguus gramáticus asseñalarun que una parabra que va en esti casu sirvi pa ''nominare''. El nombri griegu hue el de ''ὀνομαστική'' ([[IPA]] [onõmastikɛ́ː]) i el carcu latinu ''nominatiuum'' ([[IPA]] [noːmɪnaːˈtiːwʊm]).


Pol estensión se le llama al nominativu ''casu'', anque ya dende la Antigüeá se consieró que los demás casus derivan del nominativu, hiziendu el destingu entri ''casus rectus'' (nominativu) i ''casus obliqui'' (el restu de casus).
Pol estensión se le llama al nominativu ''casu'', anque ya dende la Antigüeá se consieró que los demás casus derivan del nominativu, hiziendu el destingu entri ''casus rectus'' (nominativu) i ''casus obliqui'' (el restu de casus).

Revisión de 13:23 19 may 2009

Agora ain pessonas trebajandu nesti artícalu
Por causa d'estu, puein faltal conteníus o avel marrus en el hormatu. Has el favol, enantis de hazel qualquiera muación, vai-ti ala carava a tentu d'esti artícalu pa poel cordinal la su redación.

El nominativu (IPA [nõmĩnaˈtiβu], del latín nominatiuum) es, tradicionalmenti, el nombri que recebi la holma dun sustantivu en hunción de sujetu. Veleí que se llami nominatiuum, la holma el sustantivu nombri ena su hunción prencipal, nominare. Otras categorias verbalis en hunción de sujetu se din tamién dil en casu nominativu, comu los pronombris, infinitivus u aljetivus.

Los antíguus gramáticus asseñalarun que una parabra que va en esti casu sirvi pa nominare. El nombri griegu hue el de ὀνομαστική (IPA [onõmastikɛ́ː]) i el carcu latinu nominatiuum (IPA [noːmɪnaːˈtiːwʊm]).

Pol estensión se le llama al nominativu casu, anque ya dende la Antigüeá se consieró que los demás casus derivan del nominativu, hiziendu el destingu entri casus rectus (nominativu) i casus obliqui (el restu de casus).

El nominativu en sáscritu

Morfologia

Sintassi

El nominativu en griegu

Morfologia

Sintassi

El nominativu en latín

Morfologia

Sintassi

El nominativu en luengas gelmánicas

Morfologia

Sintassi

El nominativu en luengas urálicas

Morfologia

Sintassi

Bibliografia