Lei de Grimm

Dendi Güiquipeya

La Lei de Grimm ("Erste Deutsche (Germanische) Lautverschiebung" en alemán) es un fenómenu de la época temprana la volución del germánicu i el armeniu. –alreol el siglu I e. C.– por cual el conjuntu los fonemas ocrusivus sordus sonoós eredaus del indouropeu[1] se transholmó por completu manteniendu el puntu d'alticulación peru cambeandu el mó. Esta lei no endilgaba ciertas escepcionis i hue completá posteriormenti pola lei de Verner, que tien en cuenta la posición del acentu.


Ocrusivas sordas[Edital | Editá'l códigu]

Tolas ocrusivas sordas volucionan en germánicu a fricativas sordas:

Indouropeu Hermánico
p f
t θ
k h

Ejemprus[Edital | Editá'l códigu]

Los ejemprus siguientis amostraus muestran la volucion de parabras indouropeas, en tantu no se iga lo contrariu.

  • *bhrāter > góticu brōþar, anglosajón brōðor.
  • *weik > góticu weihan, altu alemán antiguu wehan.


Ocrusivas sonoras aspirás[Edital | Editá'l códigu]

Indouropeu Hermánicu
bh β
dh ð
gh ɡ
gʷh ɡʷ

Ejemprus[Edital | Editá'l códigu]

  • *bhend > antiguu sajón bindan
  • ghostis > antiguu nórdicu gestr

Ocrusivas sonoras[Edital | Editá'l códigu]

Indouropeu germánicu
b p
d t
g k

Ejemprus[Edital | Editá'l códigu]

  • aug > góticu aukan
  • regʷos> antiguu nórdico røkkr

Referencias[Edital | Editá'l códigu]

  1. «Program in Linguistics University of Michigan by John Lawler». Archivado desde el original el 25 de enero de 2009. Consultado el 16 de enero de 2009. 

Bibliografia[Edital | Editá'l códigu]

  • Harald Wiese: Eine Zeitreise zu den Ursprüngen unserer Sprache. Wie die Indogermanistik unsere Wörter erklärt, Logos Verlag Berlin, 2007, ISBN 978-3-8325-1601-7.

Atijus[Edital | Editá'l códigu]