Eta

Dendi Güiquipeya
Alfabetu griegu
Α α Alfa Β β Beta
Γ γ Gama Δ δ Delta
Ε ε Éssilun Ϝ ϝ Digama
Ζ ζ Zeta Η η Eta
Θ θ Teta Ι ι Yota
Κ κ Capa Λ λ Lambda
Μ μ Mi Ν ν Ni
Ξ ξ Xi Ο ο Omicron
Π π Pi Ϻ ϻ San
Ϙ ϙ Copa Ρ ρ Ro
Σ σ Sigma Τ τ Tau
Υ υ Ípsilon Φ φ Phi
Χ χ Hi Ψ ψ Psi
Ω ω Omega Ϡ ϡ Sampi
Alfabetu griegu

Nombri la sétima letra el alfabetu griegu.

El su nombri en griegu antíguu era ἦτα [ɛ̂ːta] i en moernu ήτα ['ita].

La mayúscula es H i la menúscula es η.

Esta letra rescrei de la aspiracion fenícia ḥēt. N’escricionis primitivas comu la del vasu Dipilón (s. VIIIu) se gastava esta letra comu marca l’aspiracion. El griegu, endespuesinu, inovó nel destinguieru gráficu las cantiais vocálicas, de mó que empreó esta letra pa represental la cantiá larga del timbri vocálicu meyu /ɛː/.

De la devision d'esta letra pola su metá apareció en epoca tardia los espritus griegus. De la metá gocha el espritu rúsperu () i de la derecha el suavi (᾿).

El dialeutu jónicu-áticu alquirió una nueva η rescreyenti de la . Esti cámbiu supusu morfológicamenti una declinacion en η mentris los demás dialeutus tenian : κεφαλή < κεφαλά̄̄.

Pol fenómenu el yotacismu, esti fonema hue volucionandu a pocu a pocu a /i/ de mó i manera que nel griegu actual representa el fonema vocálicu /i/: χρήση ['xrisi].

Nel sistema numeral griegu, la eta es 8 (η´) i 8000 ().

Bibliografia[Edital | Editá'l códigu]

  • Berenguer Amenós, J., Gramática griega, Barcelona, Bosch, 200237.
  • Liddell, H. G., Scott, R., A Greek-English lexicon, Oxford, Oxford University press, 19969.
  • Lejaune, M., Phonétique historique du Mycénne et du Grec ancien, París, Klinsieck, 1972.
  • VV. AA., Νεοελληνική γραμματική, Atenas, Οργανισμός Εκδοσέως διδακτικών βιβλίων, 2005.
  • VV. AA., Griego moderno para filólogos clásicos, Atenas, Ediciones Nefeli, 1999.